Ogłoszony przez władze plan stopniowego powrotu uczniów do stacjonarnej nauki spotkał się w środowisku szkolnym, o dziwo, z bardzo różnym przyjęciem. Oczywiście nie zabrakło głosów radości, zarówno wśród nauczycieli, jak rodziców. Co za ulga, nareszcie nie z domu! Nareszcie bezpośrednio! Nareszcie normalnie! Pojawiło się jednak również wiele obaw. Powszechny niepokój budzą potencjalne złe skutki epidemiczne ponownego wtłoczenia młodych ludzi do szkolnych budynków. Jest on o tyle uzasadniony, że bilet do normalności, jakim w obecnych warunkach jest szczepienie, pozostaje niedostępny dla dzieci i młodzieży, a i ostatni chętni dorośli zostaną zaszczepieni w Polsce nie wcześniej niż podczas wakacji. Po co więc narażać zdrowie publiczne dla dosłownie kilku tygodni chodzenia do szkoły, w czasie, kiedy i tak głównie wystawiane są stopnie, a potem wszyscy zwyczajowo zastygają, oczekując już tylko rozdania świadectw?!

Bieżące ocenianie i ocena wyrażona cyfrą. Narzędzie sprawowania kontroli? Informacja o stanie uczniowskiej wiedzy? Waluta wymienna na różne dobra i towary? A może tylko nic nieznaczący znaczek? O tym, czy jest ocenianie, a czym mogłoby być. Z perspektywy osoby, która kochała zapełniać rubryczki kolejnymi wynikami…

Sprawowanie nadzoru pedagogicznego odnosi się do działań zewnętrznych wobec szkół i placówek, prowadzonych przez organy do tego uprawnione oraz do działań wewnętrznych, prowadzonych przez dyrektora. Kompetencje do działań dla powyższych organów określony został w zapisach Ustawy Prawo Oświatowe (Dz.U. 2020.910 t. j. z późn. zm., w dalszej części zwanej Ustawą), a szczegółowe rozwiązania są wskazane w Rozporządzeniu MEN w sprawie nadzoru pedagogicznego (Dz. U. 2020.1551 t. j., w dalszej części jako Rozporządzenie). W niniejszym opracowaniu skoncentrujemy się nad obowiązkami dyrektora, ze szczególnym uwzględnieniem okresu nauczania zdalnego.

W jaki sposób się uczymy? I dlaczego w ogóle musimy się uczyć? Dlaczego nie rodzimy się z wiedzą konieczną do życia? Po co w ogóle musimy się uczyć? – nad tymi i wieloma innymi zagadnieniami zastanawia się Stanislas Dehaene, wybitny neuronaukowiec poznawczy, sięgając do najnowszych odkryć z dziedziny psychologii, pedagogiki, neurobiologii i informatyki, pokazuje, na czym polega i jak przebiega proces uczenia się.

Dyskusja na temat powrotu do szkoły rozpoczęła się na dobre. Od pytań o celowość procesu po przypominanie o tym, co ważne, gdy już się spotkamy z naszymi uczniami oraz innymi nauczycielami twarzą w twarz. To, co istotne - warto wykorzystać ten moment do wspólnej pracy z gronem i przygotowania na przejście do szkoły. Podkreślam słowo przejście, bo przecież przejdziemy ze środowiska zdalnego do stacjonarnego. Nie wrócimy też do tego, co znamy z czasów przed pandemii, gdyż rzeczywistość jest inna, a i nasza społeczność po doświadczeniach zarazy jest zupełnie w innym miejscu.

Pod koniec 2018 r. w Australii wprowadzono nowe "Ramy dobrostanu uczniów" (Australian student wellbeing framework), które zastąpiły dotychczasowe krajowe ramy bezpieczeństwa dla szkół. Celem tych nowych polityk jest uwspólnianie opinii, jak można budować bezpieczeństwo i dobre samopoczucie uczniów. Ważną rolę w tym dokumencie pełni aktywne uczestnictwo uczniów w ich własnym procesie uczenia się.