Być może jesteśmy w polskiej oświacie ciągle jeszcze zbyt skoncentrowani na „własnym” podwórku. Stosunkowo mało polskich szkół podejmuje współpracę ze szkołami w innych krajach Unii Europejskiej. A korzyści z tej współpracy są nieocenione – pozwalają między innymi porównać praktykę i pomysły na codzienną pracę, odświeżyć metody pracy, rozwijać kompetencje komunikacyjne uczniów w środowisku międzynarodowym. Współpracować warto, a stosunkowo łatwo też zrobić ten pierwszy krok.

Sposobów aktywizowania uczniów do uczenia się i pracy nad sobą jest wiele. Aktywizowanie uczniów do nauki i pracy nad sobą jest podstawowym zadaniem każdego nauczyciela. W poradniku pt. „Sposoby aktywizowania uczniów w szkole XXI wieku. Pytania, refleksje, dobre rady” wskazano na ogromne znaczenie stosowania różnorodnych strategii aktywizowania oraz wywierania wpływu na wewnętrzną motywację uczniów. Trzeba to robić ciekawie, inteligentnie i skutecznie. to swoiste abc… wiedzy o aktywizowaniu uczniów do uczenia się i pracy nad sobą.

fot. Fotolia.com

Wyobraźmy sobie, że rozwój technologii doprowadza do powstania sztucznej inteligencji na takim poziomie, iż pozwala to na zbudowanie nauczyciela-robota, który byłby w dwóch wersjach: nauczyciel-android, humanoidalny robot mężczyzna, oraz nauczyciel-fembot, humanoidalny robot kobieta. Jak to wpłynie na edukację?

Sprawczość, empatia i współpraca – tego potrzebujemy, by móc aspirować do roli kraju, który ma realny wpływ na rozwój świata. To wyzwanie dla całego systemu edukacji: szkoły powinny się zmienić, by same reprezentowały cechy, które chcemy rozwijać u uczniów.

Lubisz gry? Warto zajrzeć do poradnika „Grywalizacja. Zrób to sam!” wydanego przez Fundację Orange, Fundację Highlight/Inaczej i Laboratorium EE. Książka zawiera praktyczne wskazówki tworzenia grywalizacji, która zaangażuje ludzi w rozwiązanie problemu społecznego i pozwoli im poczuć emocje, jakie towarzyszą graniu w gry. Dostępna jest na stronie Fundacji Orange.

Polska szkoła powinna stać się centrum aktywności lokalnej. Wśród wielu postulatów, które są formułowane w ostatnich latach wobec szkoły, coraz częściej pojawia się oczekiwanie, by, oprócz edukacji dzieci w określonym wieku, przyjęła ona rolę centrum aktywności lokalnej lub rozwoju lokalnego. Czy to oczekiwanie jest na wyrost? Czy jego spełnienie nie będzie przeszkadzało w wywiązywaniu się szkoły z jej podstawowych zadań? I czy to rzeczywiście zadanie szkoły? Dlaczego warto, by szkoła pełniła funkcję centrum aktywności lokalnej?