Nastolatki jednego dnia mogą doświadczać intensywnych i zupełnie przeciwstawnych uczuć: euforii i przygnębienia, poczucia przynależności do grupy rówieśniczej i poczucia wykluczenia z niej, entuzjazmu i zniechęcenia, brawury i lęku, wiary w siebie i zwątpienia we własne możliwości. Odczuwają silny stres, ponieważ brakuje im umiejętności potrzebnych do radzenia sobie z przytłaczającymi emocjami oraz nawiązywania satysfakcjonujących relacji.

„Wychowawca, w pracy nad zrozumieniem człowieka-dziecka i społeczeństwa-gromady dzieci, dorasta do wtajemniczeń ważkich i cennych […] Dziecko jest dla wychowawcy księgą natury; czytając, dojrzewa”.

Nie ma wartościowego uczenia się bez popełniania błędu. Frank Wilczek polskiego pochodzenia fizyk, laureat nagrody Nobla, powiedział: „Jeśli nie popełniasz błędów, to znaczy, że nie pracujesz nad dostatecznie trudnymi problemami, a to jest już duży błąd”.

„Nie ma objawu bez znaczenia. Trzeba notować i zastanawiać się nad wszystkim, odrzucać, co przypadkowe, łączyć, co pokrewne, szukać kierujących praw. […] Miast dąsać się, że jest inaczej, […] obiektywne, badawcze: «dlaczego?»”.

Jak dowiedzieć się czegoś więcej o uczniach? Jak poświęcić im więcej czasu? Przeczytałam wpis Michelle Russell jednej z nauczycielek matematyki w USA na jej blogu MiddleWeb. Pomysł jest niezwykle prosty, a bardzo koresponduje z tym o czym się mówi też w polskiej oświacie, czyli o potrzebie budowania relacji.

„Dziel się doświadczeniem. […] Doświadczyć – to zaznać, mocno odczuć, boleśnie doznać […] – to poddać próbie, przede wszystkim samego siebie”.