Temat budowania odporności coraz częściej pojawia się w rozmowach z dyrektorami szkół. Potrzeba zwinnego odpowiadania na pojawiające się każdego dnia wyzwania, brak stabilizacji i rosnące zmęczenie to doświadczenia ostatniego roku, oczywiście nie tylko w edukacji. Pojawiają się pytania o sens codziennych działań, o sposoby zadbania o społeczność szkolną, a także o samych siebie.

Nie potrzebowaliśmy podręczników, nawet ich nie mamy. Nie korzystaliśmy również z zeszytów i tradycyjnych zadań. Nikt nie pytał też o to, czy zadanie jest na ocenę. Za to pracowaliśmy metodą projektu, która daje szansę na sprawstwo każdemu uczniowi.

Chwalić, czy nie chwalić? Kiedy pochwala wspiera proces uczenia się, a kiedy może mu szkodzić?

Badacze z Laboratorium Interaktywnych Technologii w Ośrodku Przetwarzania Informacji – Państwowym Instytucie Badawczym (OPI PIB) zbadali pierwsze reakcje osób po kontakcie z wirtualną rzeczywistością (VR). Ich wyniki są bardzo ciekawe. Naukowcy wykazali, że wszyscy badani pozytywnie oceniają własne doświadczenie z technologią VR, jednak zaobserwowano znaczną różnicę pomiędzy dziećmi a dorosłymi. Dla osób niepełnoletnich liczy się w podobnym stopniu zarówno doświadczenie wirtualne, jak i rzeczywiste. VR uzupełnia otaczający ich świat. Dzieciom podoba się także, że w wirtualnej rzeczywistości nie ma nadzoru rodziców. Dorośli natomiast uważają wirtualną rzeczywistość za gorszy substytut. Doświadczenia przeżyte w świecie realnym są dla nich cenniejsze.

Flipgrid od niedawna stał się bardzo bogatym narzędziem, gdyż przejął rolę Skype in the Classroom. W tym wpisie skupimy się jednak jedynie na wykorzystaniu tej aplikacji podczas lekcji do tego, aby dać dzieciom możliwość mówienia. Uczniowie nagrywają swoje odpowiedzi na tabletach, telefonach lub laptopach, a my możemy odsłuchać wszystko na spokojnie po lekcjach. Oszczędzamy czas na lekcji, dając szansę wypowiedzenia się wszystkim uczniom.

Im bliżej rocznicy szkolnego lockdownu, tym więcej pojawia się prób analiz, podsumowań czy wręcz rozrachunków z edukacją zdalną. Takie działania byłyby ze wszech miar potrzebne i sensowne, gdyby nie to, że w wymiarze popularnym, kształtującym opinię publiczną, są poznawczo raczej bezwartościowe. W ogromnej większości są niczym innym, jak kolportowaniem opinii opartych o niestandaryzowane ankiety, skromne lub żadne subiektywne doświadczenia czy przeczucia, a czasem i skłonność do uprawiania sensacji i paniki. A niekiedy może są one też rezultatem rozumowania pozbawionego podstawowych zasad logiki.