Marnowanie żywności to poważny problem, który ma swoje konsekwencje zarówno ekonomiczne, jak i środowiskowe. W Polsce do kosza trafia blisko 5 mln ton, z czego za 3 mln ton odpowiedzialni jesteśmy my w naszych domach. Jak w tej sytuacji uczyć dzieci niemarnowania jedzenia i właściwych zachowań, by w przyszłości oszczędniej niż my gospodarowały żywnością? Jak podkreślają eksperci Instytutu Ochrony Środowiska - Państwowego Instytutu Badawczego warto rozwijać u dzieci tę wrażliwość na otaczającą rzeczywistość jak najwcześniej, ponieważ to kompetencja przyszłości, decydująca o losie naszej planety. Nikt nie jest zbyt młody, aby działać na rzecz niemarnowania żywności i środowiska.

Wakacje to zazwyczaj dla wielu z nas czas odpoczynku. Czas długo wyczekiwany. Niekiedy na długo przed wakacjami planujemy już co, gdzie, z kim, kiedy. Często bywa i tak, że nasze wyjazdy krótsze, bądź te nieco dłuższe, to swego rodzaju last minute. Wyjeżdżamy, przyjeżdżamy, odwiedzamy. Jedno jest pewne - wakacje to taki czas, który chcielibyśmy spędzić wspólnie, bez pośpiechu, z osobami nam bliskimi. Często tym spotkaniom towarzyszą podróże, a na plaży czy kurorcie nie zawsze świeci słońce. Poza tym wakacje to taki szczególny czas, kiedy można pozwolić dzieciom na późniejsze pójście spać. A wtedy można wspólnie zagrać w grę, nie tylko planszową. I co wtedy zrobić, kiedy słyszymy od naszych najmłodszych nudzi mi się/ daleko jeszcze? By uprzyjemnić ten czas i nie mieć złych wspomnień ze wspólnego bycia razem, proponujemy kilka zabaw, do których można włączyć całe rodziny. A nic tak nie buduje relacji jak wspólne zabawy i gry.

Inteligencja emocjonalna to według Daniela Golemana zdolność człowieka do kontrolowania własnych emocji, zapału i wytrwałości w dążeniu do celu, a także do empatii i umiejętności zachowań społecznych. Jest to zdolność rozumienia, wykorzystywania i zarządzania własnymi emocjami w pozytywny sposób w celu złagodzenia stresu, skutecznej komunikacji z innymi, pokonywania wyzwań i rozładowywania konfliktów.

Pytanie tylko na pozór jest dziwne i niepoważne. Pojawiło się w mojej głowie kilka tygodni temu. A może niech uczniowie pracę domową czasem odrabiają w TikToku? Na znak zmiany kultury? Dlatego tylko praca pisemna w zeszycie?

Czytam właśnie refleksje kolegi anglisty o nauczaniu zdalnym (które w ogólnym kształcie podzielam i dałem już temu wielokrotnie wyraz) i mam wrażenie, że większość tzw. środowiska zorientowała się, że bieżąca formuła szkoły powszechnej już się wyczerpała. Z orientacją tą nie idzie jednak w parze zrozumienie, że przejście do formuły nowej, czy też, jak kto woli, nowego paradygmatu, nie zależy od technikaliów, metodyki, czy też od odwiecznie postulowanej mentalnej metamorfozy owego „środowiska”, ale od zaakceptowania natury przemian, które przeobrażenie szkoły wymuszają. Niestety, w ocenie sytuacji i doraźnych zaleceniach dominują sentymenty, resentymenty i pobożne życzenia.

Jaka to różnica? W pierwszej wersji koncentrujemy się na uczniu, a w drugiej przenosimy uwagę na nauczyciela. W drugiej aprobata ze strony nauczyciela staje się celem. Uczeń pracuje na pochwałę ze strony nauczyciela, a w pierwszej sam jest autorem sukcesu.