No i mamy zakończenie roku szkolnego. Rozdanie świadectw. Miliony dzieci dowiedzą się w czym są dobre, a w czym słabiutkie. Otrzymają potwierdzenie na papierze – czarno na białym. Pojawia się pytanie – czy te oceny oceniają tylko pracę uczniów? Spróbujmy zastanowić się na koniec szkoły: co ocenia ocena? Z czego składa się ocena?
Często analizujemy przyczyny agresywnych zachowań
oraz niskiego poziomu motywacji uczniów do uczenia się. Duży wpływ na to ma nauczyciel, jego osobowość,
wiedza i umiejętności, ale przede wszystkim styl działania oraz sam
język. Nauczyciele są różni, a szkoła potrzebuje silnych
indywidualności. Dlaczego edukacja potrzebuje mocnych osobowości?
Myśląc o nowoczesnej edukacji, czyli takiej, która organizuje ciekawe i
skutecznie uczenie się uczniów oraz ich pracę nad sobą, już od pewnego
czasu zastanawiam się, czy i ewentualnie na ile, kary i nagrody mają charakter
motywujący do pracy i wysiłku? Czy my nauczyciele lubimy kary i nagrody? Czy da się
zbudować szkołę bez kar i nagród?
W maju w jednej ze szkół wyższych w
Częstochowie odbyła się konferencja na temat przyszłości poradnictwa zawodowego. Można było
usłyszeć kilka naukowych głosów sceptycznie nastawionych wobec
nowoczesnych technologii i ich wykorzystania w tej branży. Pośród
profesorskich wątpliwości utonęło niestety kilka ważnych i dobrych referatów
praktyków.
W majowym numerze Edukacji i Dialogu ukazała się pierwsza część
głębokiej analizy Czesława Wróbla, poświęcona ocenie procesu
kształcenia historycznego w związku z wprowadzeniem nowej podstawy
programowej. Zamieszczamy fragment wypowiedzi, zwracający uwagę na
realne zagrożenia dla edukacji historycznej w szkołach
ponadgimnazjalnych.
Nauczanie historii do lamusa? Wielu młodym by się to podobało. Z
niepokojem jednak przeczytałem artykuł Czesława Wróbla pt. "O marginalizacji procesu kształcenia historycznego", który ukazał się w majowym numerze
„Edukacji i Dialogu” i poświęcony jest ocenie kształcenia historycznego
w związku z wprowadzeniem nowej podstawy programowej.
Edukatorzy są świadomi różnic między formalnym inieformalnym nauczaniem. Ale poza tymi ramami znajdują się jeszczeróżnego rodzaju aktywności podejmowane przez uczniów wczasie wolnym. Dzisiaj – w cyfrowym i multimedialnym świecie, dojakiego młodzież ma stały dostęp w czasie pozalekcyjnym - aktywności temają olbrzymi wpływ na poziom wykształcenia.
No i mamy zakończenie roku szkolnego. Rozdanie świadectw. Miliony dzieci dowiedzą się w czym są dobre, a w czym słabiutkie. Otrzymają potwierdzenie na papierze – czarno na białym. Pojawia się pytanie – czy te oceny oceniają tylko pracę uczniów? Spróbujmy zastanowić się na koniec szkoły: co ocenia ocena? Z czego składa się ocena?
Często analizujemy przyczyny agresywnych zachowań
oraz niskiego poziomu motywacji uczniów do uczenia się. Duży wpływ na to ma nauczyciel, jego osobowość,
wiedza i umiejętności, ale przede wszystkim styl działania oraz sam
język. Nauczyciele są różni, a szkoła potrzebuje silnych
indywidualności. Dlaczego edukacja potrzebuje mocnych osobowości?
Myśląc o nowoczesnej edukacji, czyli takiej, która organizuje ciekawe i
skutecznie uczenie się uczniów oraz ich pracę nad sobą, już od pewnego
czasu zastanawiam się, czy i ewentualnie na ile, kary i nagrody mają charakter
motywujący do pracy i wysiłku? Czy my nauczyciele lubimy kary i nagrody? Czy da się
zbudować szkołę bez kar i nagród?
W maju w jednej ze szkół wyższych w
Częstochowie odbyła się konferencja na temat przyszłości poradnictwa zawodowego. Można było
usłyszeć kilka naukowych głosów sceptycznie nastawionych wobec
nowoczesnych technologii i ich wykorzystania w tej branży. Pośród
profesorskich wątpliwości utonęło niestety kilka ważnych i dobrych referatów
praktyków.
W majowym numerze Edukacji i Dialogu ukazała się pierwsza część
głębokiej analizy Czesława Wróbla, poświęcona ocenie procesu
kształcenia historycznego w związku z wprowadzeniem nowej podstawy
programowej. Zamieszczamy fragment wypowiedzi, zwracający uwagę na
realne zagrożenia dla edukacji historycznej w szkołach
ponadgimnazjalnych.
Nauczanie historii do lamusa? Wielu młodym by się to podobało. Z
niepokojem jednak przeczytałem artykuł Czesława Wróbla pt. "O marginalizacji procesu kształcenia historycznego", który ukazał się w majowym numerze
„Edukacji i Dialogu” i poświęcony jest ocenie kształcenia historycznego
w związku z wprowadzeniem nowej podstawy programowej.
Edukatorzy są świadomi różnic między formalnym inieformalnym nauczaniem. Ale poza tymi ramami znajdują się jeszczeróżnego rodzaju aktywności podejmowane przez uczniów wczasie wolnym. Dzisiaj – w cyfrowym i multimedialnym świecie, dojakiego młodzież ma stały dostęp w czasie pozalekcyjnym - aktywności temają olbrzymi wpływ na poziom wykształcenia.
Ostatnie komentarze