Jak wygląda oferta telewizji publicznej dla najmłodszych? Czy można jej powierzyć nasze dzieci bez obaw? Od telewizji publicznej zwykło się oczekiwać więcej rozumu niż od stacji prywatnych. Argumentem jest abonament, za który mamy jakoby prawo domagać się telewizji wolnej od komercyjnych głupot.

Podobnie jak każdy inny rodzic, często zastanawiam się jak wybory i decyzje podejmowane dzisiaj, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i na całym świecie, wpłyną na przyszłość moich dzieci. Jak będzie wyglądał ich system opieki zdrowotnej? Jak wpłynie globalne ocieplenie klimatu na ich pokolenie? Co będą zmuszeni naprawić w efekcie naszych zaniedbań?

We współczesnym świecie jakość i skuteczność nauczania zyskuje sobie coraz wyższą rangę. W dokumentach UE mówimy o gospodarce opartej na wiedzy, a kształcenie nauczycieli znajduje się na naczelnym miejscu w realizacji tego zadania. Podobnie jest w USA, gdzie sprawy edukacji zajmują nie tylko fachowców, ale są przedmiotem licznych artykułów w prasie.

Konkluzją opublikowanego pod koniec zeszłego roku przez Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych raportu „Education at a Glance” (PDF) było stwierdzenie, iż nasz system edukacji preferuje bierne i pamięciowe techniki nauczania oraz nie uczy samodzielności. Uczniowie, kończący polskie szkoły, nie potrafią krytycznie analizować informacji i abstrakcyjnie myśleć.

Na przestrzeni wieków, życiowe perspektywy człowieka uzależnione były głównie od miejsca jego urodzenia. Przeciętne dziecko w bogatym społeczeństwie żyło zapewne na wyższym poziomie oraz znacząco dłużej niż nawet najbystrzejsze i utalentowane dziecko w biednym kraju. Prawdopodobnie jest tak również i dziś, jednak w mniejszym stopniu niż wcześniej.

Z wielką satysfakcją, znalazłam forum eksperckie na stronie internetowej OECD, którego przesłanie można przetłumaczyć tak: „o edukacji uzasadnionej neurologicznie”. Wymienione forum poświęcone jest  tworzeniu mostu pomiędzy codzienną praktyką uczenia w szkole (i uczenia się) a naukami, które zajmują się badaniami mózgu.