Polski nauczyciel pracuje ciężko. Ciągle mu się przypomina, że etat to 18 godzin, a przecież do zajęć trzeba się przygotować, sprawdzać klasówki, zeszyty z pracą domową, szukać w książkach, czasopismach i Internecie ciekawych materiałów. Przez kilka godzin dziennie nauczyciel uprawia „teatr jednego aktora”, w którym w dodatku jest reżyserem i scenografem.

Kształcenie nauczycieli w uczelniach pedagogicznych daje solidne przygotowanie zawodowe. Ponad 80% nauczycieli ma wykształcenie wyższe magisterskie. Na Zachodzie większość z nich ma tylko licencjat. Mamy głębsze przygotowanie przedmiotowe. Nasi nauczyciele uczą się przez pięć lat jednego przedmiotu, mają w tym zakresie znacznie szerszą wiedzę. 

Brak umiejętności czyni człowieka wyjątkowo bezradnym w życiu. Umiejętności to jest to, co najbardziej przejawia się i daje owoce na co dzień w życiu zawodowym, osobistym, publicznym. Sama wiedza to stanowczo zbyt mało, wiedza nie  uruchomiona w umiejętnościach – nie zdaje się na nic. Zresztą wiedza nigdy nie ma charakteru ostatecznego.

Nasze szkoły uczą bardzo dobrze. Polscy uczniowie, którzy trafiają do zagranicznych szkół, nie mogą się nadziwić, że programy są tam takie skromne, liczba lektur znikoma, nikt nie wymaga zapamiętywania ogromnej ilości wiadomości. Nasi uczniowie zajmują wysokie miejsca w międzynarodowych olimpiadach przedmiotowych. Oba te stwierdzenia są prawdziwe.

Spróbujmy zastanowić się również nad umiejętnością  współpracy z innymi. Tradycyjna szkoła niezwykle faworyzuje pracę indywidualną uczniów i konkurowanie. Praktycznie nie stwarza okazji do treningu współpracy i współdziałania. Tymczasem umiejętności i kompetencji nabywa się tylko w czasie współpracy- nie uczy się tego w samotności.