Na przestrzeni wieków, życiowe perspektywy człowieka uzależnione były głównie od miejsca jego urodzenia. Przeciętne dziecko w bogatym społeczeństwie żyło zapewne na wyższym poziomie oraz znacząco dłużej niż nawet najbystrzejsze i utalentowane dziecko w biednym kraju. Prawdopodobnie jest tak również i dziś, jednak w mniejszym stopniu niż wcześniej.

Z wielką satysfakcją, znalazłam forum eksperckie na stronie internetowej OECD, którego przesłanie można przetłumaczyć tak: „o edukacji uzasadnionej neurologicznie”. Wymienione forum poświęcone jest  tworzeniu mostu pomiędzy codzienną praktyką uczenia w szkole (i uczenia się) a naukami, które zajmują się badaniami mózgu.

Podobnie jak każdy inny rodzic, często zastanawiam się jak wybory i decyzje podejmowane dzisiaj, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i na całym świecie, wpłyną na przyszłość moich dzieci. Jak będzie wyglądał ich system opieki zdrowotnej? Jak wpłynie globalne ocieplenie klimatu na ich pokolenie? Co będą zmuszeni naprawić w efekcie naszych zaniedbań?

W maju 1966 r. na Uniwersytecie w Kolorado, David Packard współzałożyciel Hewlett-Packard powiedział, że „wypisanie czeku na ulubioną szkołę czy uczelnię wyższą nie zwalnia biznesmana od odpowiedzialności za edukację.” Mimo upływu czasu słowa te nic nie straciły na znaczeniu.

Konkluzją opublikowanego pod koniec zeszłego roku przez Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych raportu „Education at a Glance” (PDF) było stwierdzenie, iż nasz system edukacji preferuje bierne i pamięciowe techniki nauczania oraz nie uczy samodzielności. Uczniowie, kończący polskie szkoły, nie potrafią krytycznie analizować informacji i abstrakcyjnie myśleć.

W trakcie debaty nad tym, jaki model laptopa dać każdemu dziecku w rozwijającym się świecie, postawiono ważne pytanie: czy komputer osobisty jest w ogóle dobrym urządzeniem, które przyczyni się do zmniejszenia luki cyfrowej? Jako lider w grupie inżynierów, którzy rozwijają nowe technologie, jestem pewien, że nadchodzi koniec popularnych pecetów.