Niektórzy twierdzą, że nie pieniądz czy władza, ale ludzkie pragnienia
i dążenia rządzą światem. Jeśli jest to prawdą, to zastanówmy się, czy nie warto w
szkole więcej, szerzej i mocniej o nich mówić i zabiegać o osiąganie
sukcesów przez uczniów? Warto zapytać: Dlaczego edukacja powinna
nastawiać się na sukces, swój szkolny, ale przede wszystkim uczniów?
Spróbujmy zastanowić się nad fundamentalnymi założeniami edukacji.
Pierwsze, moim zdaniem powinno brzmieć tak: każde dziecko ma prawo być
szczęśliwe, zdrowe i mądre, nawet kiedy chodzi do szkoły. A drugie,
niemniej ważne: w szkole dzieci powinny mieć szanse uczyć się zgodnie z
posiadanym profilem uczenia się (zwłaszcza dzieci małe, wkraczające do
szkoły). Co to oznacza?
Tak zwane „przełomy” w różnych dziedzinach nauki i techniki, wyznaczające kamienie milowe w rozwoju cywilizacji, to często powrót do idei znanych, ale zapomnianych lub odkrywanych na nowo, wzbogaconych o doświadczenia i wiedzę czasów współczesnych. Tak też jest w przypadku sztuki skutecznego uczenia się i zapamiętywania.
Szkolna edukacja w demokratycznym, wolnym kraju domaga się poszukiwania
systemu kształcenia dopasowanego do demokracji, wolności i potrzeb
obywatelskiego społeczeństwa. Stąd pytania o demokratyczną szkołę. Jaka
ona powinna być w demokratycznym, wolnym, obywatelskim kraju? Na czym
polega równość osób w takiej szkole?
Prezentujemy kolejne propozycje zmian jakościowych w szkole zgłaszane
przez praktyków z wieloletnim doświadczeniem w nauczaniu. Zachęcamy zainteresowanych debatą na temat kształtu polskiej oświaty,
do przesyłania na adres redakcji swoich pomysłów. Oto co proponuje
uczestnik szkolenia 8 strategii efektywnego uczenia
(się), które organizowaliśmy pod koniec czerwca.
Indywidualizm, rzecz piękna, acz są społeczności nauczycielskie wrogie
temu, wrogie współpracy i indywidualistom, szczególnie jeśli
szkolni indywidualiści osiągają sukcesy i ogromną wdzięczności społeczności
uczniowskiej i rodzicielskiej. Jak zatem być tym indywidualistą w polskiej
szkole? Jak docenić, a nie karać indywidualistów?
Od dawna wiadomo, że uczelnie wyższe (i publiczne i prywatne) produkują hurtemniedouczonych studentów. Kolejne raporty wskazują, że średnipoziom wykształcenia absolwentów uczelni jest niski i blado wypadamy natle innych krajów. Problem leży oczywiście głębiej – bo już szkołyponadgimnazjalne stawiają często na ilość, a nie jakośćedukacji.
Niektórzy twierdzą, że nie pieniądz czy władza, ale ludzkie pragnienia
i dążenia rządzą światem. Jeśli jest to prawdą, to zastanówmy się, czy nie warto w
szkole więcej, szerzej i mocniej o nich mówić i zabiegać o osiąganie
sukcesów przez uczniów? Warto zapytać: Dlaczego edukacja powinna
nastawiać się na sukces, swój szkolny, ale przede wszystkim uczniów?
Spróbujmy zastanowić się nad fundamentalnymi założeniami edukacji.
Pierwsze, moim zdaniem powinno brzmieć tak: każde dziecko ma prawo być
szczęśliwe, zdrowe i mądre, nawet kiedy chodzi do szkoły. A drugie,
niemniej ważne: w szkole dzieci powinny mieć szanse uczyć się zgodnie z
posiadanym profilem uczenia się (zwłaszcza dzieci małe, wkraczające do
szkoły). Co to oznacza?
Tak zwane „przełomy” w różnych dziedzinach nauki i techniki, wyznaczające kamienie milowe w rozwoju cywilizacji, to często powrót do idei znanych, ale zapomnianych lub odkrywanych na nowo, wzbogaconych o doświadczenia i wiedzę czasów współczesnych. Tak też jest w przypadku sztuki skutecznego uczenia się i zapamiętywania. 
Szkolna edukacja w demokratycznym, wolnym kraju domaga się poszukiwania
systemu kształcenia dopasowanego do demokracji, wolności i potrzeb
obywatelskiego społeczeństwa. Stąd pytania o demokratyczną szkołę. Jaka
ona powinna być w demokratycznym, wolnym, obywatelskim kraju? Na czym
polega równość osób w takiej szkole?
Prezentujemy kolejne propozycje zmian jakościowych w szkole zgłaszane
przez praktyków z wieloletnim doświadczeniem w nauczaniu. Zachęcamy zainteresowanych debatą na temat kształtu polskiej oświaty,
do przesyłania na adres redakcji swoich pomysłów. Oto co proponuje
uczestnik szkolenia 
Indywidualizm, rzecz piękna, acz są społeczności nauczycielskie wrogie
temu, wrogie współpracy i indywidualistom, szczególnie jeśli
szkolni indywidualiści osiągają sukcesy i ogromną wdzięczności społeczności
uczniowskiej i rodzicielskiej. Jak zatem być tym indywidualistą w polskiej
szkole? Jak docenić, a nie karać indywidualistów?
Od dawna wiadomo, że uczelnie wyższe (i publiczne i prywatne) produkują hurtemniedouczonych studentów. Kolejne raporty wskazują, że średnipoziom wykształcenia absolwentów uczelni jest niski i blado wypadamy natle innych krajów. Problem leży oczywiście głębiej – bo już szkołyponadgimnazjalne stawiają często na ilość, a nie jakośćedukacji.
