Lubicie lekcje z elementami WOW? Ja bardzo! Między innymi dlatego chętnie sięgam po harcerskie szyfry. Znacie? Stosujecie? Kiedy do szkół wkroczyło dumnym krokiem programowanie (a przynajmniej jego elementy), wielu nauczycieli było zdania, że takie treści można realizować tylko na informatyce (no, ewentualnie matematyce). Cóż mogę powiedzieć? Byli w błędzie…

Może zacznę od końca…Dlaczego? Bo w polskiej szkole „przyjmuje się, że nauczyciel wie, a uczniowie nie wiedzą…” Istnieje tym samym dysproporcja między nauczycielem a uczniem… Po drugie, bo szkoła powinna być oparta na relacjach a nie racjach… Bo już czas na prawdziwie holistyczne podejście do ucznia - nie tylko w teorii… Bo chcemy kształcić myślących obywateli!

Z papierowym teatrem zetknęłam się rok temu – w czerwcu 2018 r. za sprawą Pawła Pawlika i jego Akademii Wyobraźni z Lądka Zdroju. Pomyślałam, że przyda się w pracy polonisty nowa umiejętność i zgłosiłam się na warsztaty. A potem przepadłam. Bo papierowy teatr to nie tylko odtwarzanie treści – to praca na emocjach, uczenie empatii, analizowanie, ustalanie hierarchii, praca w grupie, planowanie i nauka odpowiedzialności.

Czy istnieje odpowiedź na pytanie - dlaczego żaba nie zaprzeczy? Czy w ogóle jest sens zadawania takiego pytania uczniom? Jeśli jest to pretekst do poszukiwań, zgłębiania przez młodego człowieka tajemnic otaczającego świata - jak najbardziej.

Czy gramatyka musi być nudna? Nic z tych rzeczy. Włączając kolory, kodowanie i wychodząc z ławek łatwo się przekonać, że pozornie nieatrakcyjne treści stają się ciekawe. Więcej! Uczniowie chcą się nimi bawić.

Dorośli ludzie pytani o to, jaką informację zwrotną, czy opinię o swojej pracy chcieliby otrzymać, mówią, że powinna być ona motywująca i przydatna w ich pracy. Ale przede wszystkim powinna szanować odbiorcę i pokazywać mu jednocześnie, jak ma się poprawić. Na pewno nie może poniżać odbiorcy i oceniać go.