Dość zaniedbanym obszarem praktyki oświatowej jest kwestia stosowania metod kształcenia i środków dydaktycznych. Badania prowadzone w 2006 r. wykazały, że w wielu szkołach konserwatyzm metodyczny przeważa nad nowatorstwem, a większość nauczycieli wykorzystuje nieefektywne metody pracy i ubogi zestaw narzędzi dydaktycznych.

Ocenianie jest integralną częścią procesu edukacyjnego. Najczęściej mamy do czynienia z ocenianiem podsumowującym, które, dzięki testom i egzaminom, ma potwierdzać to, czego uczniowie się nauczyli. Przy tak rozumianym ocenianiu szkoła ponosi odpowiedzialność za poziom wiedzy przyswojonej przez ucznia. Ocenianie może mieć także charakter kształtujący.
Podczas dorocznej konferencji jednej z ważniejszych amerykańskich organizacji edukacyjnych - Stowarzyszenia Nadzoru i Rozwoju Programowego (Association for Supervision and Curriculum Development) dyskutowano m.in. o zmianie paradygmatu edukacji, w której akcent przesuwa się coraz wyraźniej z procesu nauczania na proces uczenia się.
Kraje, w których uczniowie uzyskali najwyższe oceny w międzynarodowym teście PISA, twierdzą, że ich sukces wynika z autonomii. Nauczyciele w Finlandii, Szwecji i Danii wskazują niezależność w pracy edukatorów, nauczanie projektowe i globalny szerokopasmowy dostęp do Internetu jako podstawowe czynniki sukcesu.

