Nie ma ścisłej definicji szkół demokratycznych. W placówkach określanych tym mianem zwraca się uwagę przede wszystkim na to, że każdy uczeń sam decyduje, czego i w jaki sposób się uczy.  Uczniowie i nauczyciele na zebraniach, w których uczestniczy cała szkolna społeczność, wspólnie ustanawiają obowiązujące w szkole zasady, kierując sie mottem: jeden człowiek – jeden głos.

Wokół podręczników szkolnych zrobił się duży szum spowodowany ostatnią decyzją ministra edukacji dotyczącą zmian w programach nauczania matematyki i języka polskiego. Od razu nauczyciele podnieśli larum, że będą zmuszeni do poniesienia dodatkowych kosztów związanych z zakupem książek.

Żyjemy w specyficznych czasach, które jeden z ważniejszych współczesnych filozofów – Zygmunt Bauman – określił mianem „płynnej nowoczesności”[1]. Charakteryzuje je duża zmienność, płynna sytuacja polityczna i społeczna, przenoszenie się kapitału przez granice i kontynenty oraz nacisk na elastyczność uczestników rynku pracy.

Komisja Europejska postanowiła zwrócić się do edukatorów, nauczycieli, rodziców, stowarzyszeń uczniów i innych organizacji lub osób zainteresowanych edukacją z ośmioma pytaniami dotyczącymi kierunków rozwoju szkół w krajach członkowskich UE. Zebrane opinie mają przyczynić się do usprawnienia mechanizmów unijnej polityki w zakresie edukacji młodzieży.

Centrum Badań Edukacyjnych i Innowacji OECD przygotowało aktualizację raportu na temat przyszłości szkół. Prognozy rozwoju edukacji szkolnej OECD sięgają roku 2020. Podzielono je na trzy grupy, które nazwano „Status Quo”, „Przebudowa” i „Demontaż”. Jest to interesująca analiza możliwych zmian, które dotykać będą społeczeństwa na całym świecie.

Amerykański publiczny system edukacji napotyka wielkie wyzwania, takie na przykład jak to, co zrobić z upadającymi szkołami albo w jaki sposób podnosić jakość kształcenia i zatrudniać lepiej wykwalifikowanych nauczycieli. Wielu amerykańskich edukatorów wierzy, że w reformie systemu edukacji należy skorzystać z doświadczeń brytyjskich.