Pewien czas temu dostałam zaproszenie od IBE, na rozmowę o kluczowych umiejętnościach nauczycieli w obszarach: współpraca z rodzicami; indywidualizacja procesu uczenia się i wychowania; wspieranie dobrostanu osób uczących się; koordynacja pracy osób wspierających rozwój dzieci i młodzieży; wykorzystanie nowych technologii informacyjnych w procesie nauczania; wykorzystanie metod wspierających proces uczenia się.

Zajmę się dziś siłą pozytywnego podejścia. Ono może zmienić nasze i naszych uczniów życie w szkole. Zacząć jednak musimy od siebie i potem przenieść ten optymizm na uczniów.

Tym razem chciałabym rozprawić się mitem, mówiącym o ty, że studia przygotowują przyszłego nauczyciela(-lkę) do zawodu nauczyciela(-ki) – wychowawcy. Można zaryzykować stwierdzenie, że po zakończeniu studiów pedagogicznych młody człowiek dopiero zaczyna uczyć się zawodu. Jednocześnie chcę przekazać trzy wskazówki do tego, aby bardziej sobie zaufać.

Czas końca roku jest bardzo dobrym okresem na refleksję nad minionym rokiem i na wybieganie w przyszłość. W miarę zbliżania się końca roku szkolnego, zaczyna się obłęd poprawiania ocen lub robi się tak zwany czas wolny. Nikt już nie ma zamiaru się uczyć, bo oceny są już wystawione.

Jean M. Twenge, autorka książki „iGen” zamiast pomstować na współczesną, zanurzoną w sieci internetowej młodzież pokazuje na podstawie społeczeństwa amerykańskiego, jakie skutki niesie za sobą to permanentne bycie online. Książka jest wskazówką dla starszych generacji – jak zrozumieć funkcjonowanie iGenu i jak pomóc dorastającym dzieciom w powrocie do realności.

Wraz ze zbliżaniem się końca roku szkolnego tradycyjnie odżywają kontrowersje, jakie od pewnego czasu wśród rzeczników radykalnych zmian w edukacji budzą czerwone paski na świadectwach. Zdaniem niektórych, krzywdzące uczniów skupionych na rozwijaniu swoich pasji, a nie pogoni za stopniami, a także wywołujące presję na naciąganie ocen, szczególnie w klasie ósmej, kiedy otrzymanie paska daje bezcenne siedem punktów rekrutacyjnych.