Na całym świecie trwa od wczoraj Tydzień Edukacji Informatycznej, którego główną inicjatywą jest Godzina Kodowania, trwająca faktycznie cały rok 7/24. W tym roku ten tydzień przypada na okres 4-10 grudnia. Ta inicjatywa nie jest ograniczona tylko do szkół, może w niej brać udział każdy, w każdym wieku. Do tego nie jest potrzebne żadne przygotowanie informatyczne czy też w zakresie programowania.

Polska szkoła ma pewien problem z rozwijaniem kompetencji miękkich, które będą później ważne w życiu uczniów kończących ten etap edukacji. O ile można powiedzieć, że z przekazywaniem wiedzy idzie nam nieźle, o tyle kształtowanie różnych osobistych umiejętności, zwłaszcza komunikacyjnych czy zarządczych sprawie nauczycielom więcej trudności. Raz, że nie ma czasu, dwa, że brakuje czasem chęci, motywacji, pomysłu, itp., aby na takie istotne sprawy zwrócić uwagę.

Jak często w naszym życiu prywatnym i zawodowym zastanawiamy się nad miejscem, w którym jesteśmy i sensem tego, co robimy? Czy mamy momenty, w których twierdzimy, że nie mamy już szansy robienia nowych ekscytujących projektów, uczenia się czegoś nowego i tym samym maleją nasze szanse na dalszy rozwój? Czy w ten sposób nie manifestuje się wypalenie zawodowe, przekształcające się w depresję? To ważny moment i sygnał, który może być impulsem do zmiany, do osobistej głębokiej transformacji.

Aktualna sytuacja demograficzna kraju, poziom świadomości konsumenckiej oraz ewolucja edukacji w kierunku kształcenia zawodowego zmusza menedżerów placówek oświatowych do poszukiwania przewag konkurencyjnych. Jedną z nich jest wdrożenie nowoczesnych i innowacyjnych narzędzi edukacyjnych.

Na zaproszenie Fundacji Uniwersytet Dzieci uczestniczyłem w konferencji metodycznej dla nauczycieli pt. "Jak realizować ciekawe lekcje przyrodnicze w szkole i w terenie? Konferencja dla nauczycieli szkół podstawowych." Wygłosiłem wykład pt. "Jaka jest rola bezpośredniego kontaktu z przyrodą w kształtowaniu postaw ekologicznych? Prowadzenie przyrodniczych obserwacji w terenie". Niniejszy tekst jest spełnieniem obietnicy, danej nauczycielom - przedstawiam materiały uzupełniające do wykładu.

Od wieków ludzie na całym świecie są zanurzeni w paradygmacie pracy, jako czynności „sensotwórczej”, wokół której zbudowane jest całe życie człowieka. Tymczasem większość z nas nie wykonuje pracy swoich marzeń – pracujemy zazwyczaj nie z pasji, lecz po to, by mieć za co żyć. Czy rozwój automatyzacji oraz prac nad sztuczną inteligencją, które doprowadzą do zlikwidowania wielu zawodów, powinniśmy więc traktować jako groźbę, czy może jednak nadzieję?