Nie da się wejść do tej samej rzeki i nie da się płynąć pod prąd. Choć szkoła podobno się zmienia, to nadal nie da się wygrać z dyrektorem. Pyrrusowe zwycięstwa… Zresztą, po co walczyć?

Przedwiośnie, piękna słoneczna pogoda i budząca się do życia przyroda to tradycyjnie już czas wagarowiczów. Niby nic w tym odkrywczego, tak było od zawsze, jednak coś tu nie gra… Jednak absurd systemu tzw. edukacji nawet w tej materii sięga granic. Tych wagarowiczów, o których mowa nie spotkacie wałęsających się po ulicach, wysiadujących na skwerkach czy popijających tanie wino w podmiejskich laskach. By mieć możliwość edukacji ta młodzież ucieka ze szkoły na wagary by wziąć udział w warsztatach doskonalących, szkoleniach czy olimpiadach. Dziwne? A jednak prawdziwe.

Szkolna strona internetowa jest dziś dla szkoły głównym centrum informacyjnym, znacznie ważniejszym niż tradycyjne kanały docierania do uczniów i rodziców (i współpracy z nimi). Dlatego strona szkoły jest ogólnie dostępna – dla uczniów, nauczycieli i rodziców oraz dla wszystkich nienależących (obecnie lub już) do społeczności naszego gimnazjum.

Moim marzeniem i pomysłem na szkołę jest Szkoła Mistrzów. Jest to placówka kształcenia zawodowego prowadzona przez najlepszych fachowców w branży i kształcąca fachowców na najwyższym światowym poziomie przy wykorzystaniu najlepszych metod nauczania. Czy cel ten jest możliwy do osiągnięcia? W moim odczuciu zdecydowanie tak – pytanie brzmi natomiast jak zrealizować taki plan w realiach polskiej edukacji...

Dyskusje na temat edukacji, sensu i kierunku wprowadzania zmian pokazują, że problem tkwi często w niezrozumieniu istoty procesu uczenia się. Wiele osób nie wyobraża sobie alternatywy dla obecnego modelu. Dla wielu jest oczywiste, że uczniowie muszą siedzieć w ławkach, na których leżą podręczniki i słuchać nauczyciela. Propozycje odkrzesłowienia uczniów i przeprowadzania lekcji poza szkolną klasą wywołują ich protesty.

Stwierdziłem, że pora kolejny raz zadać sobie pytanie: Gdzie jest sens mojego życia zawodowego? Co ode mnie zależy? Za co odpowiadam? Za reformę? Za system oświatowy? Za szkołę? Nie! Odpowiadam tylko i wyłącznie za czterdzieści pięć minut mojej lekcji. Odpowiadam od początku do końca za to wszystko, co następuje w mojej klasie po zamknięciu drzwi i co ma bezpośredni związek z tymi czterdziestoma pięcioma minutami.