5 listopada moimi gośćmi były nauczycielki, uczące klasy I-III w pilskich szkołach. Zaprosiłam panie na lekcję z tabletami, by pokazać, że to nie tylko gadżet, ale i wspaniałe narzędzie w edukacji, także najmłodszych uczniów.

Przenieśmy naszą szkołę „w chmury”, bo nasi uczniowie już tam są. Mogłoby się wydawać, że cyfrowa szkoła to taka szkoła, w której jest dużo komputerów. Niektórzy stosują nawet przeliczniki w rodzaju: liczba uczniów na komputer. Tyle że od sprzętu, zwłaszcza tego dla ucznia i nauczyciela, jeszcze ważniejsze jest środowisko edukacyjne.

Bez internetu nie ma cyfrowej szkoły. A zatem jest to wyzwanie, od którego trzeba zacząć. Ale trudna, pokręcona i wyboista jest droga do szkoły, w której „normalnie“ będzie się można uczyć z wykorzystaniem internetu i różnych urządzeń komputerowych. Pełna niespodzianek i gwałtownych zwrotów. Można ją świetnie i z humorem opisać, z podziałem na „fazy“.

Przyznam, że przerażają mnie niekiedy zakupy sprzętu dla szkół, w których jednym postępowaniem „uszczęśliwia się“ od razu wiele szkół. Zdarzały się zatem i takie przypadki, gdy tablice interaktywne przez dłuższy czas mieszkały w piwnicy, gdyż nikt nie był nimi zainteresowany. Jedna szkoła różni się od drugiej i może akurat nie wszędzie potrzeba takich samych zakupów? Jak zatem inwestować mądrze w sprzęt, ile i jakiego sprzętu potrzebujemy?

Szkoła jako instytucja funkcjonuje dziś w świecie nowych możliwości, w którym przy odpowiedniej motywacji i nakładach możliwa jest realizacja nauczania w formie zupełnie odmiennej niż jeszcze 10, 20 lat temu. Z modelu „przelewowego“ możemy stosunkowo łatwo przejść do modelu projektowego czy eksperymentowego nauczania, albo lepiej ujmując: uczenia się. Bo uczyć się wiele w tym modelu będzie także nauczyciel.

Programowanie jest jak magia. Programiści to czarodzieje XXI wieku. Potrafią wyczarować coś z niczego. Zamiast zaklęć, mają komendy. Zamiast różdżek - równie długie linijki kodów. Jednak nie czarujmy się, niestety nie potrafimy programować.