Może się ze mną zgodzicie, że nauczyciele są lokalnymi celebrytami. Ale oczywiście bez kasy i profitów płynących ze sławy. Czyli pozostaje wyłącznie cała masa obciachu. Bo chociaż my, nauczyciele/ki, cieszymy się tym, jak to nas strasznie dzieci kochają i jakie cudowne są nasze relacje, to za sprawą tychże fanów doświadczamy przeżyć psychicznie ekstremalnych.

Według prognoz w Stanach Zjednoczonych w 2020 roku potrzebnych będzie na rynku pracy ponad 1 milion osób z wykształceniem informatycznym, tymczasem amerykańskie uczelnie wyższe opuści tylko 400 tysięcy młodych informatyków. Można się spodziewać, że również w Polsce „zapotrzebowanie” na informatyków będzie wysokie. Czy system oświaty powinien odpowiadać na takie prognozy? Jak kształcić uczniów od szkoły podstawowej, aby byli oni lepiej przygotowani do podejmowania studiów informatycznych?

Czytając przygotowywaną przez program Szkoła Ucząca Się do druku polską wersję książki Johna Hattiego „Widoczne uczenie się dla nauczycieli” (angielski oryginał Hattie, J. (2012). Visible learning for teachers: Maximizing impact on learning. New York: Routledge), mam wiele przemyśleń. Jedno z nich dotyczy początków mojej nauczycielskiej kariery.

Sukces to nie konkurowanie z innymi i przysłowiowy wyścig szczurów, ale stawanie się lepszym niż było się wczoraj, doskonalenie cech charakteru, osiąganie celów, realizacja własnych marzeń i wyznaczanie nowych szlaków, którymi będą za nami podążać inni. A wszystko to z zachowaniem uniwersalnego kodeksu moralnego i równowagi między wszystkimi sferami naszego życia. Jak to uczynić, kiedy świat oczekuje od nas szybkich i spektakularnych efektów?

Niedawno odkryłem, że jestem coachem, a coaching jest mi bliski. To tak, jakbym odkrył, że mówię prozą, Nowe, modne słowa, stara rzecz. Ale czasem dawne prawdy wymagają odświeżenia nowymi słowami. By dobre wzorce wprowadzić na nowo do obiegu. By wydobyć z zapomnienia, to co obrosło kurzem rutyny i wypaczenia.

Pamiętacie książkę „Sposób na Alcybiadesa”? Główni bohaterowie starają się zdobyć sprytne „sposoby” na gogów (pedagogów) by, przy jak najmniejszym wydatkowaniu energii umysłowej, żyć na dobrej stopie z wszystkimi nauczycielami. Jednak zdobycie sposobów od starszych klas nie jest łatwe… Ja zapytałam o sprawdzone sposoby na uczniów. Poprosiłam o to nauczycieli w jednej ze szkół ponadgimnazjalnych.