Jedyną stałością jest zmiana. Szybko zmieniający się świat, tempo życia, dyfuzja innowacji, sprawiają, że coraz bardziej istotną jest umiejętność bieżącego i ciągłego uczenia się, dostosowywania kwalifikacji do potrzeb nowych specjalności i zawodów, które nie są nawet znane w momencie, gdy kończymy szkołę. Zmiany nie ustają, zatem potrzeba uczenia się też nie może zanikać.

Polska edukacja nie jest czynnikiem zwiększającym konkurencyjność naszego kraju. System edukacji uległ petryfikacji, a kolejne reformy, próby reform i dyskusje o reformach nie przyczyniąją się do zmiany tego stanu rzeczy. Czy zamknięci w kręgu inicjatyw optymalizacyjnych straciliśmy zdolność do refleksji, czy zmierzamy w dobrym kierunku? Dokąd zmierzamy?