Czy da się uczyć w szkole o kulturze, nie dając szansy uczniom, by sami weszli w rolę twórców? Czy w dobie technologii oferujących moc kreacji młodzi wykorzystują je do nauki, opowiadania o świecie na swój własny sposób? Te pytania były punktem wyjścia do projektu (Ro)Zoom na Kulturę. Jego celem jest zachęcenie uczniów do skierowania obiektywu kamery na kulturę, historię i tradycję ich miejscowości.

Z dużym wyprzedzeniem oficjalnie zapowiadamy konferencję INSPIR@CJE 2014 – jak uczynić polską szkołę jeszcze lepszą?, która odbędzie się w dniach 3-4 lipca (pierwszy tydzień wakacji) w Bibliotece Narodowej w Warszawie. Blisko trzystu innowacyjnych nauczycieli i edukatorów ze szkół i instytucji edukacyjnych z całej Polski spotyka się, aby się dzielić wiedzą na temat nowoczesnej i interaktywnej edukacji z wykorzystaniem najnowszych innowacji dydaktycznych.

Chcemy, by nasze dzieci były samodzielne, kreatywne i chciały się uczyć? Zastąpmy więc klasówki, wypracowania i odpowiedzi przy tablicy – projektami. Moja przygoda z projektem trwa już od osiemnastu lat – praktycznie od początku pracy nauczycielskiej. Dziś już wszyscy dobrze wiedzą, czym jest metoda projektów w edukacji czy podejście zwane „autonomią ucznia”. Kiedy zaczynałam, były to zagadnienia praktycznie nieznane.

Polskie dzieci badane są dziś narzędziami nawet sprzed pół wieku. Dlatego Instytut Badań Edukacyjnych zaplanował cykl spotkań z pracownikami poradni psychologiczno-pedagogicznych, podczas których omawiany będzie sposób postępowania przy opiniowaniu sprawy rozpoczęcia spełniania obowiązku szkolnego przez dziecko z uwzględnieniem konieczności współdziałania poradni ze szkołami podstawowymi.

Uczestnictwo dorosłych Polaków (25-64 lat) w różnych formach kształcenia formalnego i nieformalnego jest bardzo niskie. Z danych Eurostatu (Europejskiego Urzędu Statystycznego) wynika, że dokształca się tylko 4,5% osób w tej grupie wiekowej[1]. Za nami są tylko takie kraje UE, jak Słowacja, Węgry, Grecja, Chorwacja, Rumunia. Komisja Europejska przekonuje, że władze publiczne w krajach UE powinny podjąć szerzej zakrojone działania na rzecz rozwoju umiejętności osób dorosłych.

Wyobraźmy sobie taki scenariusz – idziemy na spotkanie do szkoły podstawowej, do której rozważamy posłać naszego sześcio- lub siedmiolatka. Jeśli mieszkamy w pobliżu, pewnie widzimy przychodzące do szkoły, wychodzące i bawiące się wokół szkoły dzieci, więc coś tam wiemy o tej szkole, ale tylko trochę. Czego zatem powinniśmy się spodziewać, jeśli już przekroczymy drzwi wejściowe? Ano odrobiny ciepłego przyjęcia – wszak dla większości rodziców jest to pierwszy kontakt ze szkołą.