Motywacja wewnętrzna nie opiera się na tym, czego inni od nas oczekują, odpowiada na pytanie: czego chcę? a nie: co muszę zrobić? Dziecko, które słyszy wzmacniające komunikaty i czuje się zauważone, ma możliwość budowania pewności, poczucia sprawczości oraz poczucia własnej wartości.

Żyjemy mocno zanurzeni w świecie wirtualnym i czasami dajemy się jemu pochłonąć, zapominając o sobie i innych w świecie realnym. „Poznaj samego siebie – to hasło dziś to stało się bardzo aktualne. Czasem algorytmy Facebooka i innych portali społecznościowych wiedzą więcej o nas niż my sami. To bardzo ważne dla naszego rozwoju, aby próbować dowiedzieć się więcej o sobie.” – mówił Marek Kamiński, zdobywca Biegunów, założyciel Marek Kamiński Academy, pisarz, filozof, podczas wystąpienia otwierającego INSPIR@CJE 2021.

Konflikty uczniów w środowiskach szkolnych potrafią spędzać pedagogom sen z powiek. Czasem nie wiemy, jak zareagować, aby nie pogorszyć sytuacji, nasze działania są niewystarczające albo wręcz przeciwnie, prowadzą do brzemiennej w skutkach eskalacji. Mediacja rówieśnicza może być jednym ze sposobów konstruktywnego zmierzenia się z tym problemem.

Każdy z nas kieruje się w życiu pewnymi zasadami. Zazwyczaj pragniemy przekazać je naszym dzieciom, pokazując im co jest dobre, a co nie. Tak samo jest w przypadku nawyków żywieniowych, które kształtowane są przez rodziców. Jednym z nich jest codzienne spożywanie śniadania, które daje energię na start. Często o nim zapominamy, co niesie za sobą poważne konsekwencje zdrowotne. Rezygnacja z pierwszego posiłku powoduje spadek koncentracji, mniejszą efektywność oraz ospałość. Co więcej może prowadzić do nadwagi i otyłości. Zatem co jeść na śniadanie, by dobrze funkcjonować przez cały dzień?

„Eric Fromm mówił jednemu z uczniów: „Nie przejmuj się zbytnio. W gruncie rzeczy to nie my leczymy pacjentów. Po prostu jesteśmy blisko i kibicujemy, kiedy oni leczą samych siebie”. To nie lekarstwa leczą ciało, ale ciało się leczy, korzystając z lekarstw. Ortopeda nastawia złamaną nogę i wkłada nogę w gips, ale już zdrowienie to dzieło samego ciała… jego siły witalnej[1].” Podobnie jest z edukacją. To nie nauczyciele czy dorośli uczą dzieci ale dzieci uczą się same korzystając z udziału dorosłych. Mamy być towarzyszami, przewodnikami w świecie poznania samego siebie i ludzi wokół.

Nic tak nie zbliża do siebie jak wspólne działania. Jednak powinny być one przemyślane. Oczywiście nie mam złudzeń, że nie zawsze wszyscy będą pałać do siebie miłością wszelaką i nawzajem się ubóstwiać. Nie o to chodzi. Najważniejsze by nawzajem się akceptowali, umieli ze sobą rozmawiać, dochodzili do kompromisu i szanowali się nawzajem. Bo nie jest sztuką współpracować cały czas z kimś kogo się bardzo lubi.