Czasem nadchodzi moment przebłysku i olśnienia. Niby jedna chwila, ale składają się na nią wcześniejsze i liczne obserwacje. Patrzysz codziennie, ale trzeba jednego momentu by uświadomić sobie to, co widzisz, to, co cię otacza. Tak było i ze mną, gdy uświadomiłem sobie obecność nowego sposobu przekazu. Już obecnego nawet w szkołach.

Każdy dorosły ma chęć pomocy dziecku, jeśli ona napotyka trudności. Chęć wkroczenia i naprawienia jest instynktowna, ale czasami nasze najlepsze intencje stawiają nas po złej stronie uczenia się. Manu Kapur, znany badacz, ojciec teorii niepowodzeń produktywnych, uważa, że ten impuls trzeba kontrolować.

Przed przystąpieniem do nauczania ważne jest, aby ocenić, co już uczniowie na dany temat wiedzą. Wtedy można zacząć w odpowiednim miejscu i można wykorzystać wiedzę uczniów, którą już mają. Odwoływanie się do niej jest bardzo korzystne dla procesu uczenia się, gdyż nowa wiedza może wtedy połączyć się z czymś znanym.

Tytułowe pytanie padło na pierwszym wykładzie dla studentek pedagogiki. Przedstawiłem program i propozycje oceniania (a w zasadzie odejście od typowego oceniania cyfrowego). Wdrażam także pomysły na mikroaktywności w czasie wykładu. Bo lepiej uczymy się aktywnie niż pasywnie. Po prostu, wdrażam zdobytą wiedzę i sprawdzam ją w praktyce. Jak niewierny Tomasz, nie uwierzę, jeśli sam palcem nie dotknę. Jedną z takich mikroaktywności były pytania, które studentki mogły umieścić w nowo założonym zespole na Teamsach.

W świecie, w którym matematyka jest fundamentem wielu aspektów codziennego życia, kompetencja matematycznego myślenia jest niezbędna. To nie tylko umiejętność liczenia czy rozwiązywania skomplikowanych równań, ale przede wszystkim zdolność logicznego myślenia, analizy problemów i wyciągania wniosków. O tym, jak rozwijać myślenie matematyczne, mówią Joanna Świercz i Beata Skrzypiec podczas webinaru nr 1 w cyklu „Matematyka jest wszędzie” organizowanym przez Fundację Think i Fundację mBanku.

Końcówka roku szkolnego to trudny czas i dla uczniów i dla nauczycieli. Amy Szczepanski, nauczycielka przedmiotów przyrodniczych w jednej z nowojorskich szkół, postanowiła zaoferować uczniom wybór i decyzję w dwóch sprawach: jak będą przedstawiać swoją wiedzę, którą zdobyli w ciągu wielu miesięcy i w jaki sposób będą oceniani na koniec roku szkolnego.