fot. Fotolia.com

Uczenie myślenia to (paradoksalnie!) nowy temat w szkołach. Jeżeli chcemy nauczyć dzieci myślenia – trzeba ich nauczyć różnych sposobów/metod myślenia, bo myślenie nie jest tylko jedno… Myślenie ma także swoją metodologię. Światowi liderzy w temacie myślenia, jak np. Edward de Bono oraz Peter Sternberg, opracowali wiele ciekawych narzędzi myślenia, które warto poznać i wykorzystywać na lekcjach. Kilka z nich przedstawię poniżej.

fot. Mistrzowie Kodowania

Cyfrowa codzienność nie pozostawia już wątpliwości, czy przygotowywać dzieci do korzystania z nowych technologii. Trzeba zastanowić się, jak to robić. Program „Mistrzowie Kodowania” i „Centrum Cyfrowe: Projekt Polska” zaprezentowali wyniki raportu „Mistrzowie Kodowania Junior. Raport z badań” . Przedstawiają on efekty stosowania metod nauczania z wykorzystaniem technologii cyfrowych w edukacji dzieci w wieku 3-5 lat.

fot. Fotolia.com

Czemu tak mało wiemy o polskich szkołach, które wyprzedzają swoją epokę, w których postępowe zmiany nie są dopiero oczekiwane lecz zachodzą od lat? Być może przyczyną naszej niewiedzy jest fakt, że placówki te czynią to na własną rękę i w zgodzie z własnymi potrzebami. Szkoły te nie wypełniają biernie dyrektyw kolejnych ministrów i nie konsumują milionowych dotacji. Jak reformować edukację zaczynając od swojej szkoły? Zapytałem o to Andrzeja Nizielskiego dyrektora Zespołu Szkół Społecznego Towarzystwa Oświatowego w Raciążu.

fot. Fotolia.com

W Polsce 44,6% dzieci uczestniczy w przynajmniej jednym typie zajęć dodatkowych. W województwach opolskim, podlaskim i kujawsko-pomorskim co drugie dziecko brało udział w takich zajęciach. Wśród dorosłych najczęściej dokształcają się mieszkańcy województwa opolskiego, najrzadziej mieszkańcy kujawsko-pomorskiego. Tylko w 6 województwach komputer ma domu ponad 80% rodzin. Smartfony najczęściej mają Małopolanie (ponad 49% gospodarstw), a najrzadziej rodziny w zachodniopomorskim (28%).

fot. domena publiczna - Pixabay.com

Haker (ang. hacker) to w powszechnej świadomości synonim przestępcy, cyberterrorysty, włamywacza komputerowego i twórcy wirusów oraz innego złośliwego oprogramowania. Jak bardzo różni się ten utarty wizerunek od etosu prawdziwego hakera? Kim jest osoba identyfikująca się z tym określeniem? Jaka jest różnica pomiędzy hakerem a crackrerem? Co łączy hakera i edukację? Odpowiedzi na te pytania szukam podczas rozmowy z hakerem Adamem Jurkiewiczem.

fot. Fotolia.com

Szkoła masowa, obowiązkowa i zbiurokratyzowana nie jest w stanie odpowiedzieć na wyzwania dotyczące innowacyjnej dydaktyki charakteryzującej się indywidualizacją, osobistym tempem pracy ucznia, wyborem i przejęciem odpowiedzialności za własne uczenie się, ale też rozwijaniem kompetencji miękkich. To wszystko jest tylko iluzją. Nieliczne przypadki tych, którym się udało stworzyć interesujące środowisko edukacyjne, to właśnie efekt krytycznego spojrzenia na zasady, które uwarunkowały myślenie o szkole w jej dzisiejszym kształcie.