„Dziecko – już mieszkaniec, obywatel i już człowiek. […] Lata dziecięce – to życie rzeczywiste, nie zapowiedź. […] Nie morał na wyrost i frazes zadań i obowiązków przyszłych, jeno dzisiejszych”.

W związku z zamknięciem szkół i koniecznością przejścia na zdalne nauczanie mam kilka refleksji. Sądzę, że mogą być one trochę kontrowersyjne, mimo to chciałabym się nimi podzielić. W zaistniałej sytuacji wielu nauczycieli próbuje poradzić sobie z nowym wyzwaniem jakim jest przejście na nauczanie on-line. Wielu z nas jest przerażonych – „Jak to robić?”, jest też taka grupa, która poczuła, że to jest jej czas – „Przecież to bardzo proste, trzeba tylko chcieć”. Obie te postawy blokują to co najważniejsze, czyli dobre nauczanie.

Edukacja wczesnoszkolna jest doskonałym czasem na rozpoczęcie nauki historii. Wydarzenia historyczne mogą pobudzać u dzieci zaciekawienie światem i nauką. Ważne jest, aby podczas przekazywania faktów historycznych zaangażować różne zmysły i zorganizować różnorodne aktywności. Projekt eTwinning „Władcy Polski” skierowany do uczniów klas1-3 szkoły podstawowej wyszedł naprzeciw tym właśnie oczekiwaniom.

Zorganizowany w poniedziałek próbny egzamin ósmoklasisty był dobrym testem tego, jak system edukacji może działać zdalnie. Początkowy plan był równie ambitny co nierealistyczny: egzamin miał być obowiązkowy. A to nie jest możliwe w przypadku, gdy nie wszyscy uczniowie mają dostęp do internetu lub komputera.

Po raz pierwszy tak dobitnie wszyscy odczuwamy, że kontakt z drugim człowiekiem jest niezwykle ważny (żeby nie powiedzieć, że niezbędny). Jak to zatem zrobić, by móc spotkać się z uczniami, pomimo zamkniętych szkół?

Punkt zwrotny, w którym znalazła się edukacja, wymusza przyspieszone zmiany. Obserwując to, co dzieje się teraz w związku z nową formą pracy szkół i przeniesieniem aktywności do wirtualnego środowiska, chcę wierzyć, że modele dydaktyczne realizowane w zdalnym nauczaniu nie są jedynie liftingiem, ale głęboką transformacją środowiska edukacyjnego, roli nauczyciela i aktywności uczniów. Pewności nie mam, bo nadal widzę, jak zdalne nauczanie reprodukuje archaiczne modele pracy. Jeżeli nawet wydaje się, że edukacja zmienia się dziś, to system opiera się na starym paradygmacie, odwołującym się do niewłaściwych założeń.