Ogromną zaletą internetu, choć jeszcze nie zawsze dostrzeganą przez szkoły, jest to, że możemy współuczestniczyć w tworzeniu treści w sieci. Możliwość tę można wykorzystać na wiele sposobów w edukacji. Z jednej strony, gdy uczniowie wspólnie tworzą określone zasoby edukacyjne, z drugiej, gdy pracują indywidualnie i tworzą własne e-portfolio (czyli cyfrowe teczki). To ostatnie przynosi im długofalowe korzyści.

Storytelling – opowiadanie historii – jest techniką oddziaływania na wyobraźnię i emocje odbiorców za pomocą opowieści lub metafory. Stworzenie historii jest umiejętnością komunikowania, która zaangażuje emocjonalnie słuchacza oraz wciąga w dialog, na długo zapadając w jego pamięci. Historie bowiem są idealnym narzędziem zapamiętywania oraz nauki. Wiążąc fakty w łatwy sposób można zrozumieć całość kontekstu. Oprócz tego opowieści pomagają zrozumieć zachowania, a także motywują, inspirują oraz działają kojąco. Duży ładunek emocjonalny pozostaje w pamięci słuchacza dłużej niż suche definicje oraz liczby.

Klasyczny papierowy podręcznik, stosowany od wieków praktycznie w niezmienionej formie, bardzo mocno zakorzenił się w naszej świadomości. Zaznaczmy jednak, że to, co dla nas dziś jest normalne, przez stulecia wywoływało podobne kontrowersje jak obecnie wdrażanie do szkół e-podręczników. Wynalezienie druku sprawiło, iż papierowe podręczniki przestały być źródłami elitarnymi i opuściły budynki bibliotek, stając się dostępne dla znacznie większej liczby ludzi. Dziś mamy okazję obserwować podobne zjawisko. E-podręczniki nie stanowią rewolucji, a tylko kolejny krok na drodze ewolucji w dostępie do wiedzy.

Dyktanda przygotowują, przeprowadzają, poprawiają i oceniają uczniowie samodzielnie. Uczniowie przygotowują zestaw dyktand z tekstów znanych, albo też przed przeprowadzanym dyktandem zapoznają kolegów z tekstem przewidywanym.

Pisanie książeczek łączy naukę z kreatywną zabawą, wykorzystuje naturalne predyspozycje uczniów. Może sprawiać autentyczną przyjemność, a jednocześnie posiada wiele walorów edukacyjnych. Uczniowie ćwiczą pisownię wyrazów, interpunkcję, utrwalają znajomość słownictwa i struktur gramatycznych w kontekście. Rozwijają wyobraźnię i uczą się w sposób praktyczny. Wzrasta ich motywacja do nauki, a napisane książeczki zachęcają do czytania.

W przypadku wszelkich gier, staram się, aby rywalizację zastąpiły współpraca, wzajemne wspomaganie – a więc dobra zabawa, rozwijająca między innymi kompetencje społeczne. Gry powinny być mocno wkomponowane w autentyczne sytuacje mowne z możliwie często spotykanymi intencjami mownymi i posługiwać się autentycznym językiem codzienności danego obszaru językowego. Stosuję gry promujące prawdziwe, aktualne zdarzenia i miejsca, np. miasta.