Kiedy w 2002 roku pojawiły się w polskich szkołach pierwsze dzienniki elektroniczne, wielu nauczycieli, rodziców i uczniów upatrywało w nich różnorakich zagrożeń czy utrudnień związanych ze zmianami. Musiało minąć kilka lat, zanim e-dziennik został powszechnie uznany za narzędzie wspierające nie tylko organizację pracy szkoły, ale także efektywną komunikację na linii nauczyciel-rodzic-uczeń. Dziś z tego rozwiązania korzysta ponad 2600 szkół, a interaktywne tablice czy plany lekcji są powszechnie wykorzystywane w każdej nowoczesnej placówce. A czy można mieć szkołę w telefonie?

Chciałabym za dziesięć lat ujrzeć nagłówki gazet: „Jak Cyfrowa Szkoła zmieniła edukację.” Wydaje się, że wcześniejsze „cyfrowe” projekty oraz obecny pilotaż to analiza przygotowująca proces wdrożenia głębszej zmiany w edukacji. Mamy sprzyjający zmianom czas – w kryzysie i zagrożeniu utratą pracy więcej osób jest chętnych do akceptacji zmiany. Zmiana ta została więc tak zaprojektowana, że każdy uznaje ją za nieuniknioną – czy znajdzie się jeszcze ktoś, kto czuje się świetnie w roli cyfrowego wykluczonego?

Nauczanie języka polskiego nie jest łatwym zadaniem w świecie, w którym zmienia się rozumienie kodu językowego z linearności na hipertekstualność. Jak uczyć języka ojczystego w świecie, w którym nieustannie i z każdej strony uczeń odbiera różnego typu i różnej jakości komunikaty?

Podstawa programowa dla I i II etapu edukacji zawiera zapisy, że nauczyciel powinien organizować zajęcia w taki sposób, by uczniowie mieli możliwość zdobywania umiejętności posługiwania się nowoczesnymi technologiami informacyjno-komunikacyjnymi na różnych przedmiotach. Często nauczycielom wydaje się, że jest to bardzo skomplikowane, wymaga specjalnych zabiegów i stworzenia jakichś niewiarygodnych warunków, by sprostać temu zadaniu. Nauczyciele myślą, że takie zajęcia muszą odbywać się w pracowni komputerowej, albo każdy uczeń powinien dysponować własnym sprzętem, że praca z komputerem, laptopem, czy tabletem ma trwać całe 45 minut.

Czego tak naprawdę potrzebuje szkoła, aby stać się nowoczesną albo (modne słowo) cyfrową? Na co należy przede wszystkim zwrócić uwagę? Na co przeznaczyć środki? Jak sprawić, żeby nasza szkoła była tą z epoki cyfrowej, a nie tylko z epoki „krzemienia łupanego“?

Trend światowy jest dobrze widoczny. W szkołach pojawia się coraz więcej edukacyjnych zasobów w formie elektronicznej, a wśród nich coraz więcej mamy e-podręczników. Wprawdzie nikt głośno jeszcze nie twierdzi, że forma cyfrowa podręczników może zastąpić te drukowane, ale z drugiej strony nie jest to niemożliwe. Już dziś wiele szkół na świecie eksperymentuje z cyfrowymi podręcznikami. W Polsce również za rok będziemy próbowali odpowiedzieć sobie na pytanie, gdzie jest ich miejsce w szkole.