Zastanawialiście się kiedyś, jak młodzież odbiera zdalną edukację? Czy są z niej zadowoleni? Jak oceniają zdobytą przez siebie w tym czasie wiedzę? Może nasze wysiłki są zupełnie daremne i dzieciaki mają poczucie, że niczego się nie nauczyły. A może wprost przeciwnie…

Co dobrego mogłoby zostać w spadku po tym czasie zdalnego nauczania? Pewien czas temu w gronie nauczycieli dyskutowaliśmy o tym, co warto, aby zostało w praktyce szkolnej, gdy wrócimy do nauczania rzeczywistego. Wszyscy się zgadamy, że wiele się zmieniło i do pewnych spraw nie ma już powrotu.

Jest wiele optymistycznych teorii na temat tego, że okres nauczania zdalnego zmieni szkołę. Zwraca się uwagę np. na wykorzystanie wysokiej jakości zasobów edukacyjnych online lub na zmianę w oczekiwaniach uczniów.

Dzisiejszy świat przepełniony jest cyfryzacją, która towarzyszy nam od urodzenia. Rodzimy się, a o nasz spokojny sen troszczą się elektroniczne bujaczki imitujące kołysanie znane nam podczas życia prenatalnego, „misie szumisie” oraz inne dzieła nauki zaprogramowane, aby współczesnym mamom i dzieciom żyło się komfortowo. Gdy zaczynamy chodzić i poznawać świat rozpoczynamy swoją przygodę z... – o tak! – z programowaniem. Wcale się nie przejęzyczyłam. Układając kolorowe klocki, puzzle, układanki czy zabawki, dziecko uczy się podstaw programowania. A ono zawładnęło światem w każdej dziedzinie życia. Współcześni uczniowie od dziecka otoczeni są multimediami, interaktywnymi zabawkami i audiobookami – większość z nich powstaje właśnie dzięki programistom.

Prawie dwa miesiące pracy zdalnej za nami. Nowa rzeczywistość, nowe wyzwania. Każdego dnia na nowo stajemy przed naszą wirtualną publicznością, klasą i odgrywamy rolę życia…

Centralny Dom Technologii, Fundacja Centrum Cyfrowe, Centrum Edukacji Obywatelskiej, Stowarzyszenie Cyfrowy Dialog, Fundacja Szkoła z Klasą i IBM stworzyli wspólnie program komputerowy, który będzie odpowiadał na pytania nauczycieli dotyczące zdalnej edukacji.