Wielu uczniów potrzebujących pomocy w procesie uczenia się, nie prosi jednak o pomoc. Wolą ukryć się ze swoim problemem niż poprosić o pomoc. Dla wielu z nich proszenie o pomoc jest jak przyznaniem się do porażki, a szkoła nie lubi porażek, oczekuje bez wysiłkowego sukcesu.

Uczniowie w szkole obawiają się wypowiadać, a to w dużej mierze dlatego, że stracili wcześniej pewność siebie. Nauczyciel może poprawić sprawę poprzez budowanie społeczności klasowej, która promuje szacunek w słuchaniu i zachęca uczniów do wyrażania swoich opinii. Potrzebny jest wzajemny szacunek i zaufanie. Ale nie mogą one zaistnieć bez wzajemnego poznania się.

W harcerstwie nauczyłam się, że najlepiej przyswajanie wiedzy przychodzi poprzez zabawę. Szczególnie, gdy zagadnienia nie są łatwe i skomplikowane. Więc zachęcam Was do zapoznania się z poniższą propozycją gier, które można wykorzystać do omawiania różnych zagadnień na lekcjach historii i WOSu.

O wideoeseju usłyszałem na zajęciach od studentów. No cóż, jeszcze jeden dowód na to, że warto słuchać studentów. Po raz pierwszy się z tym pojęciem zetknąłem więc zacząłem szukać więcej. Co to jest i jak wygląda. I czy mogę szybko włączyć do swoich zajęć dydaktycznych. Czy zadawać studentów tylko pisane eseje? A może właśnie nastała już kultura postpiśmienna i warto używać innych środków wyrazu? Na przykład takich wideoesejów.

Wzajemne nauczanie lub inaczej: nauczanie rówieśnicze, buduje w uczniach kompetencję i przez to prowadzi do głębszej nauki. W tym wpisie kilka sprawdzonych pomysłów na to, w jaki sposób można organizować wspólną naukę uczniów.

Wielu nauczycieli i edukatorów jest zwolennikami odejścia lub ograniczenia oceniania uczniów przy pomocy stopni. Chcieliby oceniać uczniów na bieżąco przy pomocy informacji zwrotnej, czyli przekazywać im co zrobili dobrze i co i jak mogą poprawić. Takich informacji uczeń nie uzyska z ustalonego dla niego stopnia. Wielu chciałoby spróbować innego podejścia w ocenianiu, ale nie ma pewności, co można zrobić.