Pytania kluczowe lub łamigłówki intelektualne, które przyciągają uwagę uczniów na początku lekcji, to skuteczny sposób na rozwijanie ciekawości i wewnętrznej motywacji.

Gra terenowa od pewnego czasu zagościła w edukacji. Głównym celem nie jest oczywiście jej zorganizowanie, lecz wykonywanie określonych zadań, podczas których uczniowie wzbogacają swoją wiedzę o nowe pojęcia, a także doskonalą posiadane już umiejętności. Dodatkowo uczniowie uczą się dobrej komunikacji i współpracy z członkami grupy podczas wykonywania określonych zadań. Gra terenowa jest atrakcyjna dla uczniów, ponieważ mogą wyjść poza mury szkoły, na boisko, do sąsiedniego parku czy lasu bądź na pobliską łąkę. Podczas gry uczniowie mogą również sprawdzić siebie we współzawodnictwie z innymi, co dodatkowo motywuje ich do działania i podejmowania edukacyjnych wyzwań podczas rozwiązywania różnorodnych zadań.

Hipnologopedia łączy techniki hipnoterapii z logopedią w celu poprawy terapii komunikacji werbalnej dzieci i dorosłych, wspiera terapię logopedyczną, indywidualne potrzeby i oczekiwania pacjenta. Jak możemy stosować ją w praktyce edukacyjnej?

Jak uczeń ma wiedzieć jaki stopień mu się należy? Często po omówieniu prawidłowego wykonania sprawdzianu, uczniowie nadal pytają, a ile dostanę? Uczniowie wiedzą co zrobili dobrze, a co źle, ale nadal nie wiedzą na jaką cyferkę zasłużyli. Nie ma się czemu dziwić, dla nauczyciela też jest to czasami problem. Wielu nauczycieli odchodzi od oceniania bieżącego stopniami, stosują ocenę kształtującą. Ale na koniec roku prawo oświatowe zobowiązuje do wystawienia stopnia. Jedną z propozycji jest zapytanie ucznia, jak on ocenia swoje osiągnięcia – jaki stopień sam by sobie wystawił? I tu mamy problem, bo skąd uczeń ma to wiedzieć?

Marzeniem każdego nauczyciela jest zarazić pasją do swojego przedmiotu uczniów. Co jednak wtedy, gdy Twoi uczniowie zwyczajnie nudzą się na Twoich lekcjach? Mimo najszczerszych chęci czasem właśnie tak było na moich lekcjach matematyki. Pracowało ze mną dosłownie kilka osób – i to z reguły te same -pozostałe bezmyślnie przepisywały z tablicy lub zajmowały się rzeczami kompletnie nie związanymi z omawianym zagadnieniem. Próbowałam różnych metod na włączenie wszystkich do pracy – z lepszym lub mniejszym skutkiem – i wreszcie znalazłam to czego szukałam - praca metodą Myślącej Klasy.

Pierwszy raz z zabawami fabularyzowanymi zetknęłam się podczas warsztatów organizowanych przez Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów KLANZA. I choć od tamtego spotkania minęło już sporo czasu, zabawy te nie zostały pokryte kurzem czasu. Towarzyszą mi nadal w pracy z moimi uczennicami i uczniami i kiedy wracam do nich okazjonalnie podczas klasowych, jak i szkolnych imprez również z rodzicami, nadal wywołują uśmiech na twarzy jej uczestników. Jednak jak zawsze w edukacyjnym (choć nie tylko) życiu, we wszystkim cokolwiek robię towarzyszy mi pytanie „Po co”? I choć wtedy znalazłam na nie odpowiedź, czując niedosyt zaczęłam pisać własne zabawy na potrzeby klasy, na potrzeby konkretnych sytuacji.