Szkoła – toksyczny związek od małego. Jak nie zabijać ciekawości? W środę 15 stycznia rozmawiałam w Klubie Trójki z panem Dariuszem Bugalskim o szkole, w której dzieci tracą motywację do nauki i o nauczaniu przyjaznym mózgowi. Oto moje refleksje po rozmowie w Klubie Trójki.

Jednym z największych wyzwań współczesnego człowieka, nie tylko w wymiarze jednostkowym ale również ogólnym jest komunikacja. Niedostatki jej - zdaniem wielu ekspertów - są jednym z największych zagrożeń dla firm (i innych podmiotów także). Porozumiewamy się pomiędzy sobą nie tak dobrze, jak byśmy chcieli, przez co nie zawsze jesteśmy w tej komunikacji skuteczni.

Koniec rok staje się tradycyjnie okazją do podsumowania i bilansu tego wszystkiego, co stało się w naszym zawodowym i prywatnym życiu w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. To ważny moment, który może przynieść cenną informację o tym, czy to, gdzie teraz jesteśmy, co robimy, z kim i dla kogo pracujemy jest właśnie tym, czego pragniemy, z czego jesteśmy dumni i co sprawia nam satysfakcję.

Jako odpowiedź na deficyt odpowiedniej jakości politycznej debaty, na brak kultury prowadzenia sporów, nie tylko w przestrzeni publicznej, ale też w codziennym życiu i typowych szkolnych sytuacjach, przypomniałem sobie o jednej z ciekawych form pracy z uczniami. W dobie braku dialogu, kultury dyskusji i przykładów dostarczanych nam przez świat polityki, wyzwaniem może stać się w szkole kreowanie postaw, które sprawią, że nasi uczniowie zrozumieją wartość sporu i różnicy zdań.

Ignorancja to błogosławieństwo... brzmi popularne powiedzenie. Zwykle wypowiadane z przekąsem, aby podsumować ujawnione „morze“ czyjejś niewiedzy. Ale niektórzy uważają, że praca naukowa bez ignorancji nie może istnieć. Nauka według neurobiologa Stuarta Firesteina to raczej „zbijanie bąków” i „poszukiwanie w ciemności czarnego kota“, czyli błądzenie poza tym, co już wiemy (czyli poszukiwania właśnie w „oceanie“ ignorancji).

Uczestnicząc w wielu różnorodnych konferencjach (zarówno naukowych, jak i bardziej komercyjnych), często mam okazję usłyszeć o niszowych badaniach, które – najwyraźniej masowo – wykonywane są w instytutach naukowych, czy na wyższych uczelniach. Mnóstwo z tych badań, czy teorii wydaje się (przynajmniej z praktycznego punktu widzenia) kończyć swój żywot na konferencji, gdzie ujęte zostają w publikacje lub podsumowanie imprezy i nikt więcej w zasadzie do nich już nie dociera.